ενα λεπτο πιο κοντα στην ωρα εκεινη.

Τρεμω.
Εχω καιρο να νιωσω αυτο το συναισθημα..εδω που το σκεφτομαι ομωσ, εχω καιρο να νιωσω οποιοδηποτε συναισθημα.
Ισωσ να φταιει ο πυρετοσ που οι σκεψεισ μου χρωματιζονται με πεσιμισμο..ισωσ να φταινε οι σκεψεισ μου που εχω πυρετο..
Παντοτε ημουν φιλασθενη, στα ορια τησ νοσοφοβιασ πολλεσ φορεσ.
Κι ασ ηθελα χρονια να πεθανω, φοβομουν την αρρωστια..Δεν ειναι πολυ δοξαστικοσ ο θανατοσ απο μικροβια αλλωστε.
Εχω συνηθισει να εξαντλω τισ δυναμεισ μου επιτηδεσ. Καποιεσ φορεσ μαλιστα, αναρωτιεμαι αν παιζω ή αν απλα τιμωρω τον εαυτο μου.
Για τι;
Αρκετοι ανθρωποι εχουν προσπαθησει να το εξηγησουν αυτο.
Εμενα δε με νοιαζει ιδιαιτερα.
Οσο τα κοκαλα μου τριζουν, τοσο πισμωνω.
Δε θελω να δεχτω οτι ειμαι αδυναμη,
αν και πολλεσ φορεσ αυτο θελω να δειχνω.
Ειναι αρρωστη η διαδικασια του να πλασαρεισ μια ασχετη με εσενα εικονα.
Ποιοσ δε το κανει ομωσ;
Για μενα η αμυνα μου ειναι ακριβωσ αυτη. Να δειχνω οτι ειμαι αδυναμη.
Μερικοι λενε οτι αυτο εχει αλλαξει,
ισωσ γιαυτο να μην με συμπαθει αρκετοσ κοσμοσ πια.
Μετα απο αυτη την "αλλαγη", χρειαστηκε να μπω στη διαδικασια
να κανω αυτο που χρονια παλευα να αγγιξω:
Να τουσ γραψω ολουσ στα παπαργια μου.