awful.

i think that at this part of my life, i've come to the point where only a huge,disgusting,plastic mc donalds meal will bring me an inch closer to happiness.

what about the metaphors?

17 turning 80.

it's an addiction baby

and this cyber life has totally destroyed me.
it isn't always the people around me, it has never been about the people on my screen.
it's always about the people inside my head.
i could face reality once, but now reality is just too much.
this city filled with dirt, dirty people, dirty minded people.
i can see evil in their eyes, i can see it in my mirror.

it's not my body that is sick.
it's not my mind.
it's life.

Life is sick.


stopthinking.

the anti-me conspiracy.

δεν τουσ κατηγορησα ποτε για τον πονο μου, ουτε και για τον θανατο μου.
σιγουρα ομωσ δε φανηκαν διστακτικοι στη ταφη μου, αντιθετωσ. εβλεπεσ στα βλεμματα τουσ την προθυμια, σωστοι νεκροθαφτεσ.
ξερω πωσ πλεον ειναι αργα και δε μπορω να τουσ πω αυτα που τοσο καιρο σκεφτομουν κι ενιωθα.
η αληθεια ειναι ομωσ πωσ, οσο παγωμενη κι αν ειμαι, υπαρχουνε στιγμεσ που η καρδια μου χτυπαει.αυτο συμβαινει μια φορα τον μηνα και καθε χτυποσ διαρκει ενα δευτερολεπτο. ειναι οι μονεσ φορεσ που νιωθω.
οι νεκροι δε μπορουν ομωσ να κλαψουν.
η πικρα μιασ ολοκληρησ ζωησ ξεπηδαει απο το σωμα μου
καθε φορα που η καρδια μου χτυπαει.

μηπωσ να

Bρέχει.
Το κλειστο μου πατζουρι δε μου επιτρεπει να τη δω, μα η μουσικη τησ βροχησ διαταρασσει τουσ αργουσ, καταθλιπτικουσ ρυθμουσ που φτυνουν τα ηχεια μου.
Χθεσ δεν εβρεξε. Επρεπε να το κανει σημερα. Ή μηπωσ εβρεξε;....
Το μυαλο μου ειναι αλλου.
Σταματαω τη μουσικη για μερικα λεπτα. Η βροχη, εκτοσ απο κατουρημα, μου φερνει ομορφα συναισθηματα παντοτε.
Καθε 2 λεπτα ακουγεται κι ενασ συναγερμοσ αυτοκινητου. Συνηθωσ νιωθω το κεφαλι μου ετοιμο να εκραγει, αλλα ηρεμω σε εναν απολυτο χορο φυσησ και τεχνολογιασ.
Η βροχη ολο και δυναμωνει. Βαρεθηκα να διηγουμαι λεπτομερειεσ τησ βαρετησ μου ζωησ.
Καλυτερα να παω να τη ζησω.

love/hate

i know you will never admit this

but youre making me suicidal.

Πληγή.

Δε ξερω ποιο ειναι το πιο ασχημο συναισθημα.
Να νιωθεισ στο λαιμο σου μια μαζα σε σχημα μπαλασ η οποια φτυνει σε ολο σου το στομα
πυον κι αιμα ή να σε ξεχναει ενα αγαπημενο σου προσωπο.
Υποσχεσεισ.."σαγαπω","αυριο στισ 10 για καφε","θα σε παρω τηλεφωνο"..ολεσ το ιδιο σημαντικεσ οταν προερχονται απο εκεινουσ που αγαπασ. Θα πρεπε να το εκτιμουν αυτο,
δεν ειναι πολλοι εκεινοι που εχουν θεση στην καρδια σου περα απο τα ζωα.
Μαζι με τον αρρωστημενο σου βηχα, πακετο πανε κι οι αρρωστημενεσ σου σκεψεισ, υπο τον αρρωστημενο ηχο σλατζ συγκροτηματων. Αλλωστε δε νιωθεισ και πολυ πανκ ροκ τωρα.
Οσο πιο γνωστη γινεται η ασθενεια σου, τοσο πιο πεπεισμενη εισαι για το οτι οι χειροτεροι εχθροι σου χαμογελουν με τα πιο πλατια, σατανικα χαμογελα. Σιγουρα, υπερβαλλεισ στισ λεξεισ και στα συναισθηματα, αλλα πλησιαζεισ την πραγματικοτητα πιο πολυ απο οτι θα μπορουσεσ να φανταστεισ.
Η εικονα του εξασθενημενου σου σωματοσ στο τελευταιο σου κρεβατι,με 5-6 ανθρωπουσ γυρω σου να υποκρινονται οικτο και θλιψη για μια πεθαμενη φιλια κι εναν μελλοθανατο εχθρο.
Τοτε θα ψιθυρισεισ τισ τελευταιεσ σου λεξεισ..
..μπορουν απλεσ λεξεισ να καταστρεψουν ολοκληρεσ ζωεσ;