Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

awful.

i think that at this part of my life, i've come to the point where only a huge,disgusting,plastic mc donalds meal will bring me an inch closer to happiness.

what about the metaphors?

17 turning 80.

it's an addiction baby

and this cyber life has totally destroyed me.
it isn't always the people around me, it has never been about the people on my screen.
it's always about the people inside my head.
i could face reality once, but now reality is just too much.
this city filled with dirt, dirty people, dirty minded people.
i can see evil in their eyes, i can see it in my mirror.

it's not my body that is sick.
it's not my mind.
it's life.

Life is sick.


stopthinking.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

the anti-me conspiracy.

δεν τουσ κατηγορησα ποτε για τον πονο μου, ουτε και για τον θανατο μου.
σιγουρα ομωσ δε φανηκαν διστακτικοι στη ταφη μου, αντιθετωσ. εβλεπεσ στα βλεμματα τουσ την προθυμια, σωστοι νεκροθαφτεσ.
ξερω πωσ πλεον ειναι αργα και δε μπορω να τουσ πω αυτα που τοσο καιρο σκεφτομουν κι ενιωθα.
η αληθεια ειναι ομωσ πωσ, οσο παγωμενη κι αν ειμαι, υπαρχουνε στιγμεσ που η καρδια μου χτυπαει.αυτο συμβαινει μια φορα τον μηνα και καθε χτυποσ διαρκει ενα δευτερολεπτο. ειναι οι μονεσ φορεσ που νιωθω.
οι νεκροι δε μπορουν ομωσ να κλαψουν.
η πικρα μιασ ολοκληρησ ζωησ ξεπηδαει απο το σωμα μου
καθε φορα που η καρδια μου χτυπαει.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

μηπωσ να

Bρέχει.
Το κλειστο μου πατζουρι δε μου επιτρεπει να τη δω, μα η μουσικη τησ βροχησ διαταρασσει τουσ αργουσ, καταθλιπτικουσ ρυθμουσ που φτυνουν τα ηχεια μου.
Χθεσ δεν εβρεξε. Επρεπε να το κανει σημερα. Ή μηπωσ εβρεξε;....
Το μυαλο μου ειναι αλλου.
Σταματαω τη μουσικη για μερικα λεπτα. Η βροχη, εκτοσ απο κατουρημα, μου φερνει ομορφα συναισθηματα παντοτε.
Καθε 2 λεπτα ακουγεται κι ενασ συναγερμοσ αυτοκινητου. Συνηθωσ νιωθω το κεφαλι μου ετοιμο να εκραγει, αλλα ηρεμω σε εναν απολυτο χορο φυσησ και τεχνολογιασ.
Η βροχη ολο και δυναμωνει. Βαρεθηκα να διηγουμαι λεπτομερειεσ τησ βαρετησ μου ζωησ.
Καλυτερα να παω να τη ζησω.

love/hate

i know you will never admit this

but youre making me suicidal.

Πληγή.

Δε ξερω ποιο ειναι το πιο ασχημο συναισθημα.
Να νιωθεισ στο λαιμο σου μια μαζα σε σχημα μπαλασ η οποια φτυνει σε ολο σου το στομα
πυον κι αιμα ή να σε ξεχναει ενα αγαπημενο σου προσωπο.
Υποσχεσεισ.."σαγαπω","αυριο στισ 10 για καφε","θα σε παρω τηλεφωνο"..ολεσ το ιδιο σημαντικεσ οταν προερχονται απο εκεινουσ που αγαπασ. Θα πρεπε να το εκτιμουν αυτο,
δεν ειναι πολλοι εκεινοι που εχουν θεση στην καρδια σου περα απο τα ζωα.
Μαζι με τον αρρωστημενο σου βηχα, πακετο πανε κι οι αρρωστημενεσ σου σκεψεισ, υπο τον αρρωστημενο ηχο σλατζ συγκροτηματων. Αλλωστε δε νιωθεισ και πολυ πανκ ροκ τωρα.
Οσο πιο γνωστη γινεται η ασθενεια σου, τοσο πιο πεπεισμενη εισαι για το οτι οι χειροτεροι εχθροι σου χαμογελουν με τα πιο πλατια, σατανικα χαμογελα. Σιγουρα, υπερβαλλεισ στισ λεξεισ και στα συναισθηματα, αλλα πλησιαζεισ την πραγματικοτητα πιο πολυ απο οτι θα μπορουσεσ να φανταστεισ.
Η εικονα του εξασθενημενου σου σωματοσ στο τελευταιο σου κρεβατι,με 5-6 ανθρωπουσ γυρω σου να υποκρινονται οικτο και θλιψη για μια πεθαμενη φιλια κι εναν μελλοθανατο εχθρο.
Τοτε θα ψιθυρισεισ τισ τελευταιεσ σου λεξεισ..
..μπορουν απλεσ λεξεισ να καταστρεψουν ολοκληρεσ ζωεσ;

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

ενα λεπτο πιο κοντα στην ωρα εκεινη.

Τρεμω.
Εχω καιρο να νιωσω αυτο το συναισθημα..εδω που το σκεφτομαι ομωσ, εχω καιρο να νιωσω οποιοδηποτε συναισθημα.
Ισωσ να φταιει ο πυρετοσ που οι σκεψεισ μου χρωματιζονται με πεσιμισμο..ισωσ να φταινε οι σκεψεισ μου που εχω πυρετο..
Παντοτε ημουν φιλασθενη, στα ορια τησ νοσοφοβιασ πολλεσ φορεσ.
Κι ασ ηθελα χρονια να πεθανω, φοβομουν την αρρωστια..Δεν ειναι πολυ δοξαστικοσ ο θανατοσ απο μικροβια αλλωστε.
Εχω συνηθισει να εξαντλω τισ δυναμεισ μου επιτηδεσ. Καποιεσ φορεσ μαλιστα, αναρωτιεμαι αν παιζω ή αν απλα τιμωρω τον εαυτο μου.
Για τι;
Αρκετοι ανθρωποι εχουν προσπαθησει να το εξηγησουν αυτο.
Εμενα δε με νοιαζει ιδιαιτερα.
Οσο τα κοκαλα μου τριζουν, τοσο πισμωνω.
Δε θελω να δεχτω οτι ειμαι αδυναμη,
αν και πολλεσ φορεσ αυτο θελω να δειχνω.
Ειναι αρρωστη η διαδικασια του να πλασαρεισ μια ασχετη με εσενα εικονα.
Ποιοσ δε το κανει ομωσ;
Για μενα η αμυνα μου ειναι ακριβωσ αυτη. Να δειχνω οτι ειμαι αδυναμη.
Μερικοι λενε οτι αυτο εχει αλλαξει,
ισωσ γιαυτο να μην με συμπαθει αρκετοσ κοσμοσ πια.
Μετα απο αυτη την "αλλαγη", χρειαστηκε να μπω στη διαδικασια
να κανω αυτο που χρονια παλευα να αγγιξω:
Να τουσ γραψω ολουσ στα παπαργια μου.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Υψοφοβία.

Δε μπορω να αποφυγω το σκοταδι,
αν και δεν εχω αποκοπει εντελωσ απο τα χρωματα.

Νιωθω ενα μουδιασμα στο στηθοσ,
η καρδια μου επιβραδυνει τουσ χτυπουσ τησ.
Ξερω ομωσ πωσ δε θα πεθανω.

Δε φοβαμαι,
μα το σωμα δε μαφηνει να κανω βημα.
Παραμενω γατζωμενη στο κρεβατι
με τα ασπρα αναστατα σεντονια.

Το λιγοστο φωσ του δωματιου πηγαζει απο μια τηλεοραση
που μονο δειχνει παρασιτα. Το ασπρο των σεντονιων φανταζει
μπλε καθωσ πεφτει το εκτυφλωτικο φωσ τησ πανω τουσ.

Απο κατω μου, κενο.

Οι αντιθεσεισ μεσα μου παλευουν να με διωξουν απο
το δωματιο του ψυχιατρειου. Μοιαζω να μη ξερω τι υπαρχει εξω απο αυτο.

Ρισκο.

Η μισανυχτη πορτα με δελεαζει. Δε ξερω τι υπαρχει περα απο αυτην.
Αλλωστε, περασα αιωνεσ σε αυτο το δωματιο με μονη παρεα αυτη τη χαλασμενη τηλεοραση.

Δεν εχω ιδεα πωσ βρεθηκα εξω απο το δωματιο.
Μουδιασμενη στο σωμα και στο μυαλο,
καταφερνω κι εχω σωας τας φρενας,
παρ'ολο το θεαμα που αντικρυζω.

Ραντζα στιβαγμενα. Ανθρωποι(;) αρρωστοι,σαπισμενοι,
ισωσ νεκροι. Ολοι τουσ δεμενοι με δερματινεσ ζωνεσ σε αυτα.
Ολοι τουσ αχρωμοι,καθηλωμενοι.

Τουσ κοιτω, αναγνωριζω μοναχα ενα προσωπο.
Το βλεμμα τησ νεκρο. Το δερμα τησ καταλευκο.
Μπλε και πρασινεσ αχτιδεσ στα μαλλια και τα ματια τησ.
Τι τησ συμβαινει;

Δε νιωθω τιποτα. Η καρδια μου εχει πλεον σταματησει.
Προσπερναω τουσ αρρωστουσ ασυγκινητη, κατι με σπρωχνει να βγω
παραεξω. Μια μεγαλη πορτα σιδερενια βρισκεται στο βαθοσ, απ'αυτεσ των εργοστασιων.

Εξοδοσ.

Δεν ανοιξα την πορτα. Ισωσ δεν ειχα τη δυναμη να το κανω,
μα βρισκομαι απεξω.

Ενα απεραντο λιβαδι, με κιτρινα και πρασινα χορτα.
Δεν υπαρχει ουρανοσ.

Ενα αισθημα ευφοριασ με κυριευει.
Δεν ειμαι νεκρη. Δεν ειμαι στον παραδεισο, ουτε στην κολαση.
Αλλωστε ποτε δεν πιστεψα τισ υποσχεσεισ τουσ.


Απλωσ.

Ειμαι μονη.

Ειμαι

ελευθερη.